บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไปที่ความรัก..จะต้องจบลงด้วยการ. .ได้เป็น..คนรัก ***

บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่งแดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านห น้าต่าง หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปีนอนซม..อยู่บนเตียง เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแ ล้ว ..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดีถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตา ยไป..ร่วม 10 ปี แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด..ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้ มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว *
"หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก" เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ...เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก

"ฉันรู้" ชายชรา..พยักหน้ารับ

"เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ"หญิงชรา..มองหน้าชายชรา

"ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ"ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้ว ยกันทุกเย็น.. บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.."
เธอ..รำลึกความหลัง

"แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน"ชายชราบอก

"ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม.. ที่เราเรียนด้วยกัน ..จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน"หญิงชราพูดขึ้น

"สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป"เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ

"ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ"เธอเย้ายิ้มๆ

"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ"ชายชรา..ทวนความหลัง เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่า..ไม่ต้องเดินมาส ่งเธอแล้ว..เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ

"โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน ..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน"
*
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..

เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อใน มหาวิทยาลัยได้

วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย ..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ ำ .. พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ... พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเ ป๋า...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา

"กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ"

…และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ *
เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน.. เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน ..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน

"มัน..นอกใจเธอ" เขาบอกเรียบๆ.. แต่..เธอไม่เชื่อ วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึ งหาเรื่องชกต่อย ..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก ..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา "มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร"
*
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็ก ๆ ..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า

"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ"

เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น ..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..

เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..เธอจะแต่งงาน.. เขา..มองหน้าเธอ..เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้ส ึกอะไร ..ดีใจ? ..เสียใจ? และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า..

"..เราใจหาย.."
*
แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..ช่วยเธอดูว่า. .ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง

"เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก"

ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก .. วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..

"ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง"

เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย ..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า..

"ฝากด้วยนะ.."
*
เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะเพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน.. บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก

หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต ่ระแคะระคาย.. และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย ..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด ้วยความเต็มใจ.. **

"คิดอะไรอยู่?"เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ

"เรา..กำลังนึกแปลกใจ" เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด

"ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?"

เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน "เราสนิทกันมาก..มั้ง" เขาว่า

"นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่" เธอว่า

"เธอ..ถามยากไปนะ" เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่

"ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?"

แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น

"อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย" เขาพูดขึ้น เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..

"ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน" เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน

"แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ"เขาเว้นช่วง
"ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย"

เธอหลับตาลง.. คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ.. อย่างนี้เอง

"นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย" เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุข แล้ว

ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถ ึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้

"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ.."

และนั่น..คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน…

เรื่องมันเศร้า

เศร้า จริงๆๆล่ะ อันนี้

เรื่องมันเศร้าใจจัง

รักสามเศ้า

เป็นอะไรที่ดี  มากเลย

เรารักกัน